Halil Demir – Kentin En Yakışıklısına | Şiir

Kentin En Yakışıklısına

Kentin en yakışıklısıydı o;
en güzel gülüşün ve en hızlı çarpan kalbin sahibi…
Sokak fenerleri, onun gölgesinden utanırdı;
Rüzgarın yurdunda bir kanattı kolları.

En çok o gülerdi çilingir sofrasında;
sigarasının dumanı bile ona hayrandı;
gözlerine dalar, ardından gülüşüyle kaybolurdu.
Bitmek bilmeyen anıların, sonsuz hayallerin başkahramanı,
iyiliğin, güzelliğin mimarıydı…
Ve şimdi taşındı ne yazık gökyüzüne.

Bilirim elbet:
yağmurda kokusu, rüzgarda sesi,
güneşte ışığı ve dolunayda hüznü saklı kalmıştır.
En güzel gülüşün sahibi ölmez, bilirim elbet;
sadece biraz uzaklaşır
daha sesli gülebilmek için.